Kluczem do leczenia jest zrozumienie, co naprawdę jest głównym problemem. W naszych organizmach znajduje się zbyt duża ilość cukru. Aby to zobrazować, posłużymy się metaforą. Wyobraźmy sobie nasze ciało jako cukiernicę, która powoli napełnia się przez lata, aż wreszcie jest pełna po brzegi.
Co dzieje się, gdy jemy i pojawia się jeszcze większa ilość cukru? Cukiernica jest już pełna, więc cukier trafia do krwi. Z taką sytuacją mamy do czynienia w cukrzycy typu 2. Leczenie opiera się zwykle na podawaniu leków, przede wszystkim insuliny, która nie powoduje pozbycia się nadmiaru cukru. Insulina powoduje po prostu, że cukier jest przenoszony z krwi do innych organów. Dzieje się tak, ponieważ organizm nie jest w stanie sobie z nim poradzić (cukiernica jest już pełna), więc wysyła go do oczu, nerek, nerwów – praktycznie wszędzie.
Spora część cukru jest również przetwarzana na tłuszcz. Właśnie dlatego przyjmowanie insuliny wiąże się często ze wzrostem wagi. Dzieje się tak, ponieważ kluczowy problem nie został rozwiązany i po spożyciu posiłku cała sytuacja się powtarza.
Prowadzi to w efekcie do pogorszenia wzroku, problemów neurologicznych, uszkodzenia nerek i konieczności dializ, zawałów, udarów. Organy wewnętrzne po kolei odmawiają posłuszeństwa. Organizm nie jest w stanie tego znieść. W takiej sytuacji lekarze zwiększają dawkę insuliny, co przynosi poprawę na krótką chwilę, jednak problemy powracają.
Nie powinno to dziwić, ponieważ zamiast pozbyć się cukru, wpychamy go z powrotem do organizmu. Kolejny raz pojawia się analogia. Wyobraźmy sobie pokój, w którym panuje wyjątkowy bałagan. Zamiast posprzątać i wynieść śmieci, upychamy je do szafy. Po jakimś czasie sytuacja się powtarza i dochodzimy do wniosku, że potrzebujemy większej szafy. To również nie rozwiązuje problemu, więc zaczynamy wynosić śmieci do innych pomieszczeń. Po jakimś czasie w całym domu zaczyna unosić się mocno nieprzyjemny zapach…
Rozwiązanie może być tylko jedno – pozbycie się śmieci, czyli pozbycie się cukru. W jaki sposób to osiągnąć?
