Zdiagnozowano u Ciebie insulinooporność i obawiasz się, że jest to jednoznaczne z zachorowaniem na cukrzycę? Niekoniecznie – oznacza to natomiast, że masz możliwość zmiany stylu życia na zdrowszy i zapobiegnięcia rozwojowi cukrzycy typu 2.
Koniecznie musisz skorzystać z tej możliwości, gdyż bardzo często osoby cierpiące na insulinooporność pozostają przez długi czas niezdiagnozowane – a niepokój wzbudzają dopiero objawy cukrzycy typu 2, stanowiącej powikłanie insulinooporności. Z dalszej części tekstu dowiesz się, czym różni się insulinooporność od cukrzycy – i jak zapobiec rozwojowi obu tych zaburzeń.
Insulinooporność to pierwsze z kaskady zaburzeń gospodarki węglowodanowej, które prowadzić mogą do rozwoju cukrzycy. Polega na mniejszej wrażliwości komórek na działanie insuliny. Samo wydzielanie insuliny, a zatem czas jej syntezy po spożyciu posiłku bogatego w cukry oraz stężenie wydzielanej przez trzustkę insuliny – pozostają w granicach normy. Mimo to dochodzi do stopniowego wzrostu glukozy we krwi, gdyż glukoza nie jest wykorzystywana przez komórki jako źródło energii. W związku z utrzymującą się hiperglikemią, trzustka stale kontynuuje wydzielanie insuliny.
Jeśli z upływem czasu zaczyna dochodzić do uszkodzenia komórek trzustki, syntetyzujących w nadmiarze insulinę – i taki stan określany jest mianem stanu przedcukrzycowego. Zaś pełnoobjawowa cukrzyca rozwija się, gdy spora część trzustki ulegnie uszkodzeniu i przestaje syntetyzować odpowiednie ilości insuliny. Pojawia się wtedy zatem dwojaki problem – z jednej strony chory doświadcza zbyt wysokiego poziomu glukozy we krwi, a z drugiej – zbyt niskiego stężenia insuliny. Powikłania cukrzycy obejmują utratę wzroku, stopę cukrzycową i ryzyko amputacji, uszkodzenie nerek, miażdżycę i nadciśnienie, zaburzenia czucia. Warto zatem zatrzymać zaburzenia poziomu glikemii na jak najwcześniejszym etapie – a w tym najskuteczniejsza będzie właściwa dieta.
Przeczytaj również: Cukrzyca – choroba cywilizacyjna XXI wieku
Czy można zapobiec insulinooporności i cukrzycy?Profilaktyka zarówno insulinooporności, jak i będącej jej powikłaniem cukrzycy, sprowadza się do prowadzenia zdrowego stylu życia. Polega on na umiarkowanej, regularnej aktywności fizycznej oraz zbilansowanej diecie, a także utrzymywaniu prawidłowej masy ciała. Zalecenia dietetyczne w insulinooporności sprowadzają się do zapewnienia odpowiedniej kaloryczności diety – należy dostarczyć nieco mniej kalorii, niż wynika to z indywidualnego zapotrzebowania na kalorie. Deficyt kaloryczny nie powinien być jednak zbyt niski. Ważne jest ponadto zadbanie o znacznie zredukowaną ilość węglowodanów, a także zwiększoną podaż białka i najwyższą procentowo zawartość tłuszczu. Jednym słowem – zalecana jest dieta wysokotłuszczowa. Nie należy oczywiście zapominać o błonniku, witaminach i minerałach oraz antyutleniaczach.
Dieta stosowana w profilaktyce cukrzycy ma w gruncie rzeczy wymiar terapeutyczny, a zatem nie powinna być to dieta komponowana samodzielnie bądź – co gorsza – zapożyczona z Internetu. Gwarancją skuteczności diety w insulinooporności i profilaktyce cukrzycy jest skorzystanie z pomocy dietetyka. Taki jadłospis jest ustalany indywidualnie, w oparciu o aktualną i docelową masę ciała, stopień aktywności oraz wyniki badań. Trwała zmiana nawyków żywieniowych na zdrowe to skuteczna profilaktyka cukrzycy, ale także otyłości, miażdżycy, nadciśnienia czy zawału serca. To zmiana na lepsze – warto zatem wykonać pierwszy krok i umówić się na wizytę w gabinecie dietetyka.
Przeczytaj również: Czy niewłaściwa dieta może prowadzić do insulinooporności?
